Tekst achterflap

Leonie, een vrouw van middelbare leeftijd, wordt naar het verpleegtehuis geroepen. Daar aangekomen treft ze haar moeder stervend aan. Leonie besluit om in de nachtelijke uren bij haar moeder te waken en dit af te wisselen met haar zusters en broers die op andere tijden van de dag waken. Zo ontstaat er een gesloten kring waarin hun moeder, in haar laatste ogenblikken, gedragen wordt door haar kinderen. Naast het bed van haar moeder gezeten, in de stille uren van de nacht, gaat Leonie de confrontatie aan met de dood van haar moeder en met haar eigen innerlijke roerselen en denkt na over haar contactarme familieband als gevolg van de sociale verschraling van onze cultuur. Tussentijds vertelt Leonie over de persoon die haar moeder was. Bij het ouder worden vereenzaamt haar moeder echter en uiteindelijk, door lichamelijke aftakeling, komt ze in een verpleegtehuis terecht waar ze in de vergetelheid raakt en haar eenzaamheid compleet is. Voor haar moeder ziet Leonie geen andere oplossing, maar ze vraagt zich wel af of onze maatschappelijke oplossing voor zorgbehoevende mensen, niet veel te wensen overlaat en drastisch zou moeten veranderen.

Details