Aurora is getrouwd met Gabriel en vanaf het moment dat ze zijn familie leerde kennen, is ze niet alleen het luisterend oor voor hem, maar ook voor haar schoonmoeder en twee schoonzussen. Ze heeft er bijna een dagtaak aan om ieders leed en verhalen aan te horen - over elkaars tekortkomingen en het gebrek aan begrip bij de ander. Tegelijkertijd willen ze maar één ding, en dat is zichzelf kunnen zijn. Maar zoals dat in families gaat, kunnen ze zich niet van elkaar losmaken.
Op een goede dag besluit Gabriel, het zondagskind in de familie, om een familiediner te organiseren ter gelegenheid van zijn moeders tachtigste verjaardag. Eigenlijk vindt niemand dat een goed idee, zelfs zijn moeder niet. Aurora probeert Gabriel van zijn plan af te brengen, bang dat zijn goedbedoelde poging om de familie weer bij elkaar te brengen, slecht zal aflopen.

Het is als de film Festen, maar dan zonder feestje. (...) In Landero's weelderige zinnen, vol scherpe waarheden, dringt het besef door dat woorden nooit onschuldig zijn.